Komende woensdagavond staat er opnieuw een inspirerende avond op het programma. In het kader van de Maand van de spiritualiteit organiseren Libris Venstra en Stadshartkerk Amstelveen een avond in de boekhandel. Na Angela Roothaan, Wil Derkse, Suzanne van der Schot, Désanne van Brederode en Joke Hermsen, dit keer tv-presentator en programmamaker Leo Fijen. 
Naar aanleiding van het maandthema #Leef! zal Leo zijn eigen verhaal vertellen en net als in zijn boeken ervaringen doorgeven van kloosterlingen in binnen- en buitenland.
Eén tekst geef ik nu alvast door. De derde van tien leefregels die Leo Fijen formuleert als een soort van conclusie aan het einde van zijn boek De reis van je hoofd naar je hart, een neerslag van zijn gesprekken met Nederlandse abten en abdissen in buitenlandse kloosters. De derde leefregel luidt: Je moet je verzoenen met de aarde. Een leefregel die mij bijzonder trof omdat die nauw aansluit bij het motto van mijn website dan weer dichter bij de hemel, dan weer dichter bij de grond.
Je moet elke keer weer beseffen dat je een stukje van die aarde bent. Aarde en verzoening liggen heel dicht bij elkaar. Als je je verzoent met de aarde, sluit je vrede met de humus, je nederigheid. Je leert dan wie je bent, maar ook wie je soms niet bent. Je leert de beide kanten van je aardsheid kennen. Aan de ene kant voel je de stoffelijkheid en weet je dat je tot stof zult terugkeren, aan de andere kant leer je juist in de schoonheid van de schepping dat je deel hebt aan het goddelijke. Die dubbelheid, die tegenstrijdigheid, die verscheurdheid draag je je hele leven met je mee, kun je niet oplossen. Aan de ene kant ervaar je de sterfelijkheid, tijdelijkheid en kwetsbaarheid, maar aan de andere kant verlang je ook naar iets dat veel groter is dan je kunt dromen. Je leert in de schepping dat je als mens van de aarde bent, maar ook altijd de droom naar het eeuwige en eindeloze mee zult dragen. Het aardse heeft de neiging je mee te trekken in de modder van de grond, maar laat je ook delen in de schoonheid die doet verlangen naar die oneindige ruimte. Eigenlijk vertelt de aarde hiermee ook het verhaal van je hart. Je verlangt om af te dalen en te genieten van het visioen van die eindeloze horizon, maar je moet elke dag weer ervaren dat je er nooit helemaal komt. Je kunt nooit puur in je hart leven, want je moet straks ook de auto pakken en aan het werk gaan.
Pak woensdagavond de auto om aan te kunnen schuiven in de boekhandel. Welkom!