Liefde, zelfs voor je vijanden

Toen Geert Wilders, afgelopen week, bij de Algemene Beschouwingen werd gevraagd om voorbeelden te geven van voor hem belangrijke christelijke waarden, antwoordde hij met ‘opkomen voor je eigen volk’. Zijn antwoord werd in de Kamer met gelach begroet. Niet omdat het denken aan je landgenoten niet van waarde zou zijn, zoals Wilders later suggereerde. Wel omdat uit het antwoord blijkt dat Wilders niets van christelijke waarden heeft begrepen. Of  mogelijk het begrip ‘christelijke waarden’ misbruikt voor zijn eigen doeleinden.

In het centrum van de christelijke wereldbeschouwing, staat namelijk een man die zijn leerlingen en andere toehoorders opriep, niet slechts van ‘je eigen mensen’ te houden, maar nog een stap verder te gaan door je vijanden lief te hebben.  Jezus trok zo radicaal een lijn door die al in de joodse traditie was ingezet, namelijk gastvrijheid voor de vreemdeling. In navolging van deze Jezus zorgden christenen uit de eerste eeuwen, met gevaar voor eigen leven, in de stad voor mensen die leden aan de dodelijke pest. Terwijl velen de stad ontvluchtten, bleven zij. En dat wekte verbazing.  Deze christenen zorgden niet alleen voor hun ‘eigen zieken’, maar ook voor de zieken die geen christen waren, ja zelfs voor hen die vijandig stonden tegenover het christelijk geloof.

Déze christelijke waarde wens ik de heer Wilders, en allen die aan de (Hilversumse) borreltafel of in de Kamer beweren dat hij wel een punt heeft, toe. Ik kan mij enigszins voorstellen dat er niets anders dan bitterheid, halve waarheden en uitvergrotingen uit je mond komen, als je dag in dag uit beveiligd moet worden, en je regelmatig dreigementen moet incasseren. Maar ik geloof dat alleen de christelijke waarde van liefde voor mensen die anders zijn dan jij, waaronder ook je vijanden, het van boosheid, cynisme en angst kan winnen. Met hopelijk nuchtere, moedige en barmhartige keuzes van collega-politici en allen die met vluchtelingen te maken hebben als gevolg. En ja, dat kan ons wat gaan kosten.

P.s. Deze blogbijdrage is ook gepubliceerd als ingezonden bijdrage in het Nederlands Dagblad van dinsdag 22 september 2015.